چای کوهی
گیاه شناسی
چای کوهی گیاهی است پایا، در بن چوبی، کوتاه، کرک دار و دارای ساقه های متعدد به رنگ سبز یا کم و بیش متمایل به خاکستری، گل ها در گل آذین خوشه مانند و به رنگ صورتی، ارغوانی و به ندرت سفید یا متمایل به زرد، کاسه گل لوله ای و پوشیده از کرک پرهای بلند، به رنگ سبز تا بنفش تیره و برگ ها به صورت ساقه ای، پهن و دراز و خطی و یا سرنیزه ای می باشند. کاسه گل به طول ۱۸ تا ۱۴ میلیمتر با تقسیمات پردار (پوشیده از کرک های بلند)، تیره، در پایین سر نیزه‌ای و باریک و در بالا باریک درفشی است. زمان گلدهی این گیاه در فصل بهار است.
نیاز های اکولوژی
این گیاه در ارتفاعات 1900 تا 2300 متری از سطح دریا، به صورت پراکنده و در مواردی به صورت لکه های متراکم در سطوح کم، رویش دارد. فراوانی این گونه در مناطق کم شیب و به ویژه در یال های مناطق کوهستانی بیشتر است.
ترکیبات شیمیایی و خواص درمانی
از سرشاخه گلدار این گیاه استفاده می شود. اسانس این گیاه دارای ترکیباتی چون اسید هگزادکانوئیک، بی سیکلوژرماکرین، آلفا توجون،آلفا پینن، بتا فلاندرین و کاریوفیلن اکساید می باشد. از خواص دارویی این گیاه می توان به مقوی معده، درمان آسم، عفونت و بیماری های رماتیسمی، ضد التهاب، درمان برخی از بیماری های کبدی اشاره کرد.
تکثیر
این گیاه به وسیله بذر و تقسیم بوته قابل تکثیر است.
